Çocukluk Şiiri - Tuğrulcan Bahşi

Bir çocukluk kaldı geride
Öyle saat nedir bilmeden sağda solda koşturan
Çokça uzaklara yürüyen evinden
Başını alıp gitmişti hiç adres sormadan

Sonra döndü bir gün
Bir bahar akşamının hüznü çarptı yüzüne
Herkes büyümüş ve yaşlanmıştı
Sokaklar boş ve sessiz

Dizlerinde ki yaralar iyileşmişti
Onca yola rağmen ayakkabıları tertemiz
Yüzü gözü pak ve dudakları canlıydı
O da büyümüştü hafiften

Arkadaşlarım nerede diye bakındı
Hepsi çoktan terk etmişti çocukluğu
Beyaz bir örtü getirdiler önüne
Oyuncaklarını sardı , sardı ve sardı
Bir uçurtmayla gömdü gökyüzüne

Elinden tuttum
Birden durdu ve sordu sen kimsin diye
Gözlerimde her zaman ki burukluk
Hiç düşünmeden anlattım işte
Öyle umarsızca bile bile
Ben senim sende bendin diye diye