Çocukluğun... Şiiri - Yavuz Somuncu

sığıntı gibi kalmışım ben
sana yazdığım mektupların
satırları arasında
gidecek yerim yok
ne de uzak duruyor noktalar
ne dar boşluklar
ne çok kelime yazmışım sana
vagon vagon

şarkılar çalıyor
duyuyorum
karanlıktan
dolabının üzerinde
donuk çocukluk
karelerinin
en dibindeyim
keşke oraya gömseler beni
ve yerde yatan
bir yatak
kalmışım o sahnede
ben statik
sen kinetik
bir koltuk
üzeri çamaşır dolu
beren ve sütyenin
aynı işgaliyette
boşlukta
diyecek birşeyim olsa
diyorum bir yandan
derdim
bir yandan da
neden susamıyorum
anlamıyorum...
artık
hiçbirşeyi
anlamıyorum
bildiğim tek şey
bavulsuz
rotasız
bir kaçışa
hasretim...