Çocukluğumuzda; 'Cıss'larla, Büyüdüğümüz ...

ÇOCUKLUĞUMUZDA; “CISS”LARLA,
BÜYÜDÜĞÜMÜZDE; “DERİN DEVLET”LE...

Korku... Korku... Yine korku...

Hayatımız bugüne kadar hep korkuyla, korkutmayla geçtiği gibi bundan sonra da hep böyle mi gidecek?

Daha çocukken başlar bu korkutma işlemleri. Sobayı gösterirler “cıss”, iğneyi gösterirler “cıss”, bıçağı gösterirler “cıss”... Velhasıl çevremizde ne varsa hepsi bizim için birer “cıss”.

Biraz daha büyüdüğümüzde ise, bu sefer de “mezarlık” korkusu, “zemheri karısı” korkusu, “dev” korkusu, “ejderha” korkusu... gibi -yaşımıza göre- başka korkular başlar hayatımızda...

Hayata atıldığımız zaman ise -ne olursan ol- ister vatandaş, ister devlet memuru, istersen siyâsetçi... bu seferde “derin devlet” devreye girer...

“Derin devlet ne der? ”, “derin devlet müsaade eder mi? ”, “derin devlete rağmen bu olmaz” gibi laflar girer hayatımıza...

O halde; nedir bu “derin devlet? ”

Nerede yaşar?

Ne yer, ne içer?

Adı var da yoksa kendisi yok mu? (masallarda adı geçen “Kaf dağı” veya orada yaşadığı farz edilen “Zümrüd-ü Anka Kuşu” gibi mi?)

Peki, varsa nerede ve görevi nedir?

Gören, tanıyan var mıdır?

Çok mu korkunç?

Hiç mi acımaz?

Çok mu güçlü, ne dersiniz? ...

Ey yetkililer geliniz buna bir açıklık getiriniz! Yeter “cıss”larla büyüdüğümüz ve korkutulduğumuz.

Hayatımızın hiçbir devresinde sevgiye yer olmayacak mı?

Gönül bahçemiz, ruh dünyamız hiç sevgiyle sulanmayacak mı?

Hep “korku”larla, “öcü”lerle mi hayatımızı tamamlayacağız?

Bizler hep korkularla büyüdük, hiç olmazsa çocuklarımız korkularla değil sevgiyle büyüsün.

Yoksa -sevmediklerimizi- dahi korktuğumuzdan veya korkutulduğumuzdan dolayı mı sever gözüküyoruz?

Sevdiklerimizi veya sevmediklerimizi açıkça hiçbir zaman söyleyemeyecek miyiz?

Bu hep böyle mi gidecek, ne dersiniz?

Bakınız koca Yunus ne güzel demiş:

“Sevelim, sevilelim
Dünya kimseye kalmaz.”

“Az” korkulu, “bol” sevgili güzel günlerde buluşmak dileğiyle...

Hoşça, dostça ve sağlıcakla kalınız…

Hanifi KARA