Çocukluğumuz II Şiiri - Necdet Uçan

yoksul coğrafyanın
kıt kanaat geçinen
kendi yağıyla kavrulan
gönlü varsıl
yetinmeyi bilen
daha iyiyi zorlayan
yazgısından habersiz
karanlığı,aydınlığa aralayan
özü,sözü bir
mert çocuklarıydık

yoksunduk
fabrikadan, işçi sınıfından
teknolojiden
süslü vitrinlerden
bilimden
tiyatrodan,kültürden
sanattan yoksun
çağdaşlıktan
havasından,suyundan
ve sevgiden ise, asla

sert geçen kış günlerinde
vapurları
leğende yüzdürüp
suyun kaldırma kuvvetine
tanıklık yapar
uçakları
uçurtma yaparak kırlarda
mutluluk dolu havalarda
neşeyle uçururken
yer çekiminin
erdemini tartışırdık
çemberi çevirirken
çevresini,alanını,yarıçapını hesaplar
keyfini çıkarırdık çocukluğumuzun
körebe oynarken
koordinasyon becerisini
empati yapmayı öğrenir
duygu körlüğünden sakınırdık
abaküsümüz olmadı ki, mesela
fasulyeleri sayarak
yıldızlarla sağlamasını yapardık
yöremize uğramazdı deniz
ne kumsal,ne iyot kokusu
şehri ortalayan deremiz yetiyordu
dört tarafımız
yüce dağların korumasında
her renk ve çeşitte
vadide açan çiçeklerdik
mis gibi kokan memleketimde

Haziran 2020