Çocukluğumuz Şiiri - Mesut Yalçınkaya

Ne güzeldi eskiden
Ne güzeldi günler çocukken.
Sevgiyi dostluğu arkadaşlığı
Kısacası hayatı paylaşıyorduk.
Kırlarda bayırlarda dolaşıyorduk.
Oyunlar oynuyorduk.
Geziyorduk tozuyorduk.
Günün birinde büyüyeceğimizi bilmeden
Etrafa gülücükler atıyorduk.
Büyüdük adam olduk.
Her birimiz ayrı yerde
Ve her birimiz ayrı bir telde.
Arkadaşlar galiba biz kaybolduk.
Şimdi düşünüyorumda
O eski günleri getiremeyiz geri.
Ne kadar uğraşırsan uğraş
Tersine dönmez bu çarkın tekeri.
Biz toyluğumuzu o günlerde atmıştık zaten.
Onun içinde kaygımız yoktu gelecekten.
Önümüzde bir yol var
O yol ki bizi zaman gelecek yıpratacak.
Zaman gelecek ağlatacak.
Ama biz inadına direneceğiz.
Öyle bir direneceğiz ki zaman bile bizi kıskanacak.
Çünkü biz mazinin temellerini atmıştık demirden.
Çelik gibi sağlamdı geçmişimiz
Çocukluğumuz, büyüyüşümüz
Ve bu zamana gelişimiz.

Biz neleri göze almıştık bilirsiniz.
Bilirsiniz ki and içmiştik bu günlere
Ne kadar kolay olsada
Borçlu kalacağımızı söylemiştik dünlere.

Aşık olacağımızıda hesaba katmıştık.
Aşklarımız aşıklarımız olacak demiştik.
Zaten biz birbirimizi severken, sevgi içinde büyürken
Aşkın meyvesinden bir ısırık dahi olsa yemiştik.
O yüzden aşk bile yenemezdi bizi.
Değer biçemezdi Leyle ile Mecnun u
Kerem ile Aslı yı hatta Ferhat ile Şirin i
Diyorum ya kalenin duvarları gibi sağlam.
Bir cam parçası kadar saydam.
Geliyordu çocukluğumuz asil ve köklü bir soydan.

Tek bir sorun var
O da birbirimizi göremeyişimiz.
Ve özleyişimiz.
Ama biz bunu da konuşmuştuk önceden.
Zamanın birinde ayrılacak olursak birbirimizden
Arayıp bulacaktık hiç birimiz ölmeden.
Hani derler ya
Arayan belasını da bulu mevlasını da,
Bizde arayacağız birbirimizi birgün bulacağız edasında.

Haydi arkadaşlar ben şimdiden başladım aramaya.
Acele edin.
Siz de başlayın.
Hava yüz tutmuş kararmaya....