Çocukluğumuz. Şiiri - Ömer Dede Kılıç

ÇOCUKLUĞUMUZ

Çocukluğumuzda kar beklerdik öyle,
Dua ederdik yağsın hiç durmasın diye
Akşama kadar kayardık yorulmazdık bile
Ocak yakılırdı çocuklar üşümesin diye.

Çocukluğumuzda menfaat yoktu,
Herkesin sırtı pek, karnımız toktu.
Konuşulacak konularımız çoktu.
Unutamadığımız hala o çocukluktu.

Dam boyunca kar yağardı bizim köye,
Büyüklerimiz kar kürerdi çökmesin diye,
Öğle olur, turşu pekmez gelirdi sofraya,
Çocuklar üşüyüp hastalanmasın diye.

Çocuklumuzda saygı, sevgi vardı,
Tok, aç yatanın halinden anlardı,
Herkes birbirini özünde severdi,
Hastayı arayıp, halini sorarlardı.

Sabah tarhana çorbası içilirdi doya doya,
Memili çeşmesinden su içilirdi kana kana
Kuru fasülye yenilirdi ekmeği bana bana,
Leziz olurdu yanında kuru soğanı soya soya.

Çocukluğumuzda unutulan şefkat vardı,
Sılayı rahim vardı, büyükleri ziyaret vardı,
Küçüklere sevgi vardı, merhamet vardı,
Kibirlilik, büyüklenme yoktu asalet vardı.

Kimsenin umurunda değildi üşümek,
Vakit yoktu hasta olmayı düşünmek,
Kardeştik, birbirimize yoktu gücenmek
Hasrettik çocukluğumuzu üleşmek.

Çocukluğumuzda hır vardı, bereket vardı,
Birbirine yardım vardı, herkes ona uyardı,
Nerde bir garip ölse, kulak asmaz duyardı.
Cenazeye değer vardı, herkes ona yanardı.

Kul Ömer’in çoçukluğu sevilirdi güzel geçti.
Hastalanınca, hısım akrabalar ayrılığı seçti.
Bu dünyadan ölünce değeri anlaşılacak geçti.
Ne fayda, bu dünyadan bir garip geldi, geçti.

30.12.2018 Ömer KILIÇ