Çocukluğumuz Şiiri - Atra Gönül Aslan

Sokakların en tenha yıllarında
Çocukluğumuzun coşkulu günleriydi
O zamanlar çok zengindik
Umut bahçelerimiz hektar hektardı
Uzun bir ipe bağlamış olduğumuz
Her köşesini açtığımız poşet
En güzel uçurtmamızdı bizim
Sevinçlerimizle gökyüzünde gezdiriyorduk
Ve rüzgârla yarışırdık o küçücük bedenimizle

Sekiz kiremit parçasını üst üste koyup
Gazete ve eskimiş çaputların üstüne
Bir naylon poşet geçirerek yaptığımız topla
İstop oynardık yarınları düşünmeden
Özgürce gülerdik özgürce koşardık
Çocukluğumuzun masum günlerinde

Sabahları daha çok çizgi oyunlarıyla başlardık güne
Bir çubukla yere birkaç kareden çizdiğimiz odalarda
Bir taş parçasıyla tek ayakla odaların içine taşı sektirirdik
Nasıl da üzülürdük taş tam çizginin üstüne geldiğinde
Çok büyük bir kayıptı yenilme duygusu bizler için
Arkadaşlarımızla rekabet ettiğimiz arkadaşlarımızı kıskandığımız
Tek olan yer oyunlarımız ve oyunlarımızın yeriydi
Çocukluk günlerinde

En büyük kaygımız yakan top oyununda
Bizden hızlı olan erkek arkadaşlarımızın olmasıydı
Daha çabuk oyun dışı edebiliyorlardı bizleri çünkü
Bu oyun bitsinde yenisine başlayalım
Güdüsüyle doluyordu içimiz kıpır kıpırdık o zamanlar
Adeta mutluluk hormonuyla besleniyorduk
Akşam olduğunda eve gitme isteğimiz olmazdı bir türlü

Direk oyunundan sonra aç bir şekilde eve dönerdik
Saç üstünde pişen mis gibi kokan ekmeklerin
Üstüne yağ sürer şeker serpip ne çok keyifli yerdik
O zaman mutluyduk çok mutluyduk
Çünkü dünyada aç çocukların varlığını bilecek yaşta değildik
Biz nasıl doyuyorsak bütün çocukların doyduğunu sanıyorduk
Büyüklerimiz biz üzülmeyelim diye anlatmıyorlardı bize
Aç çocukların çocukluğunu