Çocukluğumuz Şiiri - Abdurrahman Kırıkçı

Şafak vurmadan güne, babam derdi çocuklar!
Haydi herkes namaza, güneşe vakit çok dar.
Sabah telaşı bizde, annem kalkmış erkenden.
Ekmek arası peynir, hemen çıkardık evden.
Cüzümüz boynumuzda, sokaklar arasından.
Ders alırdık hevesle, mahalle hocasından.
Soğuk kış günlerinde gocuk yok, eldiven yok.
Bir odun götürmezsek, soğukta yakacak yok.
Koşa koşa dönerdik, okul vakti çatmakta.
Siyah önlük giyerdik, nerdeyse zil çalmakta.
Kalem var, silgimiz yok, defterde kabımız yok.
Teneffüste bir simit, gözümüz, gönlümüz tok.
Son ders bitince bizler, sabırsızca çıkardık.
Önlüğü bahçedeyken çantamıza koyardık.
Acelemiz mi neden? mahalle maçımız var.
Geç kalmayalım eve, bekleyen babamız var.
Eve dönerdik hemen, gizlice üst baş çamur.
Akşama hazırlık var, annem; elleri hamur.
Hemen sofra inerdi, yer sofrası çerçeve.
Babam bakardı bize, kim gelmemiş ki eve.
Mütevazi soframız, herkesten bir besmele.
Hep beraber kalkardık, yetinirdik hamdele.

Sonra abdest telaşı, yatsı ezan okurdu.
Babam imam en önde, annem son saf dururdu.
Elifbalar açılır, dizdize otururduk.
Babam cüzüne başlar, mukabele okurduk.
Yer masasında, ders var, elektrikler kesik.
Loş fanus ışığında, gölge oyunu eksik.
Pilli radyodan babam, haberleri dinlerdi.
Bir çok zaman parazit, frekanslar giderdi.
Babam dönerdi bize, sessiz olun çocuklar!
Darbe günlüğü haber, kesilirdi soluklar.
Kış gecesinde ayaz, pencereden üflerdi.
Birden kapı çalınır, komşu bir mum isterdi.
Yakılırdı sobalar, közde çaylar demlenir.
Muhabbet halkasında destanlar bestelenir.
Pür dikkat kesilirdik, Ali bir kahramandı.
Hayberler fethedilir, Ali Hakk’a aslandı.
Sonra oyun başlardı; kelime, isim, ülke.
Oyun bahane idi, öğrenmek asıl ilke.
Geç vakitlere kadar, uyku gözde ezilir.
Bir odada yataklar, hep yan yana dizilir.
İmkanlar kısıtlıydı, lakin bizler mutluyduk.
Ne dert vardı, ne tasa, sabaha umutluyduk.
Dalardık yavaş yavaş, beden yorgun düşerdi.
Gün geceye kayınca, takvimlerden düşerdi.

Abdurrahman KIRIKÇI
Şubat / 2018