Çocukluğumun grenleri Şiiri - Cevat Üstün

çocukluğumun grenlerine yol alıyorum
çınarların savrulan yaprakları
rüzgara karışıp geçmişimle buluşturuyor
kumrular sokağı adımlarken
ağır ağır geçiyorum
geçmişte uzun ve geniş gelen soakak
şimdi ne kadar da kısa ve dar
akşamın karanlığına sokakta akan
araçlarına sesleri karışıyor
çocukluğumun grenlerinde şimdi bu saatlerde
evin bahçesinde misket yuvarladığım günler aralanıyor
sisili ve kirli havası vardı Ankara'nın
çocuk oyunları oynadığımız sokakları üzerinde
tıpkı çocukluğumun grenleri gibi
adımlarım okuluma Anıttepe lisesine götürüyor
çocuklukla gençlik arasında kalmış
yüreğimin atımları
ve coşku içinde haykırışlarım
yaşasın
bugünde bitti hadi top oynamaya
şimdi okulun birkaç camından dışarı ışıklar süzülüyor
çocukluğumun grenleri
ne kadar da mutlu
ne kadar da huzurluymuş