*Çocukluğumun Çocukça Kahramanları*

Yağmurlar dağılıyor penceremden
Yıldırımlar konuyor siperlerime
Şimşekler hiç çarpmadı beni
Aklımın karıştığı anlarda dikilir gözlerim anlamsızlığa
Çay saatlerim vardı.
İkindiye varmadan, bir beyaz akşam geçer gözlerimden
Dinlediğim şarkılarım vardı
Defalarca sarıp sarıp dinlediğim kasetlerim vardı
Güzel olmasa da sesim,
Teypten aynaya yansıyan, yüzüm olurdu şarkılar
Pleybek olsa da
Her güzel seste bitiverirdi hayalim
Sonra
Akşam izlediğim filmin kahramanına dönerdim
Çocukça arzuların, imkânsız isteklerine yetişme telaşındaydım
Çocuk olmam lazımdı
Oysa hayallerim buna müsaade etmiyordu.
Sınıf atlar gibi, yaş atlamak istiyordum.
Biran önce büyümek istiyordum
Çocuk yüreği kandırma telaşındaydım
Sonu hep mutlulukla biten hikâyelerle kandırdım kendimi
Kendime bir başlangıç seçip,
Sonunu ise, o hikâyeden birinin sonuna benzetirdim
Benzettiğim mutlu sonlarla şekillendi dünyam
Çocukluğumdan vurulup, gençliğimden geçen bir kurşun bu
Ölen hayallerim olsa da
İyiliğe büyüttüm yüreğimi
Hikâyelerdeki kötü adam olmaktan korktum hep
Bazen için için ağlayan bir sevgilinin yüreğinde buldum kendimi
Çocuk halimle kaç kes baba oldum
Anlamlı anlamsız bir yığın aşk hikayelerim oldu
Uğruna her şey terk eden sevgilide kaldım hep
Gözleri görmeyen delikanlıyla dertleştim hep
Sokakta yalnız bırakılan kadına göz kulak oldum hep
Çok geçmeden piyangoyla yoksulluğu ezdim yüreğimde
Balık pazarlarında tezgahım hiç eksik olmadı
Ameliyat parası için hırsız olup, zengin yerleri soydum
Mahkemelerdeki konuşmalarım hep hazır bekledi beynimin bir köşesinde
Çocukça sandığım şeylerde kendi örneklerimi buldum
Sinemaya gittiğim kızların ellerinden tutma hayalim vardı
Çoraklaşan yüreğime hükümsüzce sürülen ütopyalardı bunlar
Gençliğimden takat bulup,
Ahşap mahallelerde ki yaramaz çocuğu bulabilseydim keşke
Çepçiliğe paydos diyen adamının sayesinde anladım hırsızlığın kötülüğünü
Fakir kızın, zengin köşkündeki hıçkırıkları hiç gitmedi kulağımdan
Bu filmler devirdi çocukluğumu
Emeklemeden, yürüttü beni
Yürümeyi becermeden koşturdu
Koşturdukça büyüttü
Büyüttükçe üzdü
Çünkü anladım ki artık hiç çocuk olamayacağım
Misketlerim olmayacak
Elim yüzüm çamura bulanmayacaktı artık
Çocukken çektiğim gönül acısı şimdi gene yüreğimde
Çocuk kalbime bulaşan sahte hikâyeler bitti
Sahte üzüntülerin yerini gerçekler aldı
Sonu hüsran olsa da
Hatırladıkça gülsem de
Hayal çocuğunu boğdu yüreğim artık
Kahramanlarım yaşlandı artık
Yoksul kız ağlamıyor artık
Soyulmadık zengin yer bırakmadım, ama cebim hala boş
Mahkemelerdeki konuşmalarımı yırtıp attı beynim
On yaş sevimliliğiyle sarıldığım sineler yok şimdi
Bin hayalle, bir gerçek yetti
Hayallerimi bozan,
Çocukluğumun hayallerinden, gençliğimin sinesine inen bu hançer,
Hep birkaç saniyeliğine gözlerime çarpan zaman oldu
Yarı yaşımda çırpındığım,
Bir gün mutlaka gelecek diye beklediğim,
Terk edilmeden, terk edilmişlikte bulduğum hep kendim oldum
Zaman avuntusuna bürünüp,
Bitmeyen bir filmin kahramanına verdim yeminimi
Kurtulmak mümkün olsa da
Yaşanmışlığımda hüküm süreceğim
Günahıyla sevabıyla
Kendi kaderimi omuzlayacağım artık
Çünkü artık büyüdüm ben…