Çocukluğumun Bittiği Gün; Şiiri - Şamil ...

Benim çocukluğumdan beri yanımda olan adam gözümün önünde gözlerini yumdu bu hayata..Ben o adamı kollarımda kaybettiğim günden beri kollarım tutmaz oldu. Benim mutluluğum eve gelen hacizle bitti.Ben çocukluğumu o gün kaybettim. Çünkü bana babamı hatırlatan tek hatıralar o eşyalardı. çünkü babam o eşyaların üzerinde benimle çoçuklaştı benimle güldü oyunlar oynadı çünkü o eşyalarda hala babamın kokusu duruyordu. ben hala o evde kalan bir kaç eşyayı düşünüp mutlu oluyorum. Ve şimdi evden dışarı çıkamıyorum heryerde biri. heryerde babam sanki. sanki bütün adamlar babamdan bir parça almışlar. kime baksam aha diyorum 'babama benziyor belkide odur, gideyim diyorum sarılayım kocaman öpüp koklayım.. sonra az biraz yaklaşınca babamın olmadığı kabak gibi ortaya çıkıyor.. oğlum çok acıyor içimde birşeyler yav. çok özlüyorum onu. çok ölüyorum..