Çocukluğumun Bahçesi

Evdeyim, evimdeyim; çocukluğumun evi.
Şimdi yaşlı bir ihtiyar, sessiz ve münzevi.

Bedenim bahçededir, lâkin ben mâzideyim. Hâtıralarla hemhâl, mahzun bir gezideyim.

Babamla dikmiştik, kanlı bir sonbahar günü.
Halam toprakla örttü, kocasının üstünü.

Bir kış sabahı baktım, kazanda su kaynıyor.
Dedem armudun dibinde son kez yıkanıyor.

Sonra, ninemin tek tesellisi ben olmuştum. Yatağında masmâvi masallarla dolmuştum.

Onun o güçlü kanatları üstümde iken,
Çocuk yüreğimi kanatmadı hiçbir diken.

Boy veren ağaçlar da yaşlanmış benim gibi.
İşte metruk “Süleyman Tahtım”; ceviz dibi.

Yer çimen, gök yaprak, bahçe yazın çok gözdeydi. Semaverde muhabbet kaynar, demlik közdeydi.

Ben çay sohbetlerinde büyüdüm, bardak bardak. Gönle zümrüt üzümler sundu, bu tahta çardak.

Siyah önlük, beyaz yaka ve defterle kalem,
Sınıfım, sıram oldu bu yemyeşil âlem.

Elimde, anamın kaymak sürdüğü ekmeğim,
Yazın deniz dönüşü, en lezzetli yemeğim.

Yıllar, ömürden nasıl sessizce gelip geçmiş. Yavrular kuş misâli, her biri bir yol seçmiş.

Bu mekân, hepimizin düğününe şahittir.
Bizler dağılsak bile, o yerinde sabittir.

Hayat değirmeni ya herkes bir bedel öder.
Kimi un, kimi kepek, kimi yöreye gider.

Artık güneş bu handa da gruba meyletmekte.
Bir kuşak mirasını, gelene devretmekte.

Daldan kolay alırdım meyveyi sarı, al, mor.
Oysa hayattan koparmak, ne kadar da zor.

Allahım, ne annem ne babam ne de kardaşım, Benden önce çağırma, hiçbir yakın yoldaşım.

Yine aynı armudun altında uzanayım.
Ve bir bahar sabahı, öteyi kazanayım.

O zamanlarda bana “Hacı Yûnûs” derlerdi. Hayatımın cenneti, bu yeşil bahçelerdi.

Temmuz 2016