Çocukluğumun Arka Bahçesi

Güzellikler örselendi,
sevgi ile varolduk, unutuldu,
mutluluklar resimlerde dondu.
Düşlere dokunamadılar tek,
çocukluğumun arka bahçesi
her şeye rağmen bende kaldı.

Bir selamı bile çok gördük
tebessüm özürlü hale geldik.
Doyumsuz sohbetlerimiz vardı
gün ağarana dek bitmeyen,
az mı kurtarmıştık memleketi,
ne çapkındık hele, ne hızlıydık.
Her şey çok uzaklarda kaldı
ama çocukluğumun arka bahçesi
dedim ya hep bende kaldı.

İçinden çıkamadığım an olur
gelir arka bahçem,
gelir dayanır aklıma,
açar kapılarını düşlerimin
alır götürür beni uzaklara,
açılır arka bahçem
açılır gönlümün diyarına...

Ey beni çeken diyar,
ey gönlümdeki diyar,
tüm güzelliklerin düğümlendiği,
buram, buram sevda kokan diyar,
çağlayan suların, rüzgarın fısıltısında
sessiz, sessiz akıp gittiği,
sevdalı bülbüllerin sabahlara dek
aşkın kitabını yazdığı güzel diyar.
Art niyet yok, kalleşlik yok orada
toprak, anam gibi cevval, yürekli,
tüm güzellikleri üstünde taşıyor,
taşıyor da bana mısın demiyor.
Kıskanmıyor cevizden selviyi,
böğrüne, böğrüne vursam kazmayı
kesmiyor suyumu, ekmeğimi

Bir gün, tüm sevdiklerimi takıp peşime
alıp götüreceğim
doğru çocukluğumun arka bahçesine
sonra yine bir kapıdan geçip
ulaşacağız gönlümün diyarına.