Çocukluğumu Özledim Şiiri - Gülşen Sayanlı

Çocukluğumu özledim!...
Sebepsiz gülüşlerimin
Kahkahya karıştığı anları.
Çok şey değil annemin küçük kızı,
Babamın Asi kızı olmayı özledim.
Düştüğümde yaramı saran elleri
özledim.
Gözlerimdeki mahsum bakışımı,
Yüzümdeki tebessümü.
Özlediklerim çokmu yalan dünya?
.......
Oyun oynarken sebepsiz
kavga ettiğim anları.
Zeynep ile portakal bahçesine dalmayı.
Annemin seslenişini.
Elime diken battı diye,
Anne diye ağlamayı öyle özledimki!
Şimdi yüreğime saplanan hançerin acısına
Sessiz kalmış ruhum...
Kısılmış sesim...
Ne annem var, nede babam.
Yüreğimdeki çocuğu susturmanın yolunu
Bulamadım
.........
Dönüp duran yalan dünya.
Benden aldıklarını söylesene nereye
Sakladın?
Sağım solum söbe saklambaç oynarken,
Düştüm karanlık bir odaya.
Küçücük bedenimin üstüne
yıkıldı duvarlar.
Ezilen ruhumla kaldım bir başıma.
Çığlıklarım gözyaşlarıma karıştı.
Kimseler duymadı beee..
Oysa bedenim can çekişiyordu..
..........
Duymadın acılarımı yalan dünya..
Çığlığıma sağır, bana kör oldun.
Söyle benden aldıkların nerede?
Oysa bende parmak uçlarıma basarak
Yürüyordum.
Başıma papatyadan taç yapmıştım.
Ama!
Çamurlu ayakları ile ezdiler..

Gülşen sayanlı 🖋️