Çocukluğumu Özledim Şiiri - Zafercan Öztürk

Tüplü televizyon karşısında çizgi filmlere harcadığım saatleri,
Sokağa çıkıp arkadaşlarımla geçirdiğim güzel vakitleri,
Annemin bana bir şey olur korkusuyla bakkala dahi göndermediği,
O güzel, dertten tasadan uzak günleri özledim.

Hem de o kadar çok özledim ki,
Elimde olsa bir dakika dahi durmam şuracıkta,
Kötülüğü meslek belleyen insanlardan o kadar bunaldım ki,
Kabuslar görür oldum eskiden vakit geçirdiğim şu sokaklarda.

Ve ben aşkın ne olduğunu da bilmezdim çocukken,
Severdim yine, bağlanırdım delicesine,
Ama adını koyamazdım, sadece bir duyguydu benim için,
Anneme aşıktım, babama aşıktım, arkadaşlarıma aşıktım,
Karşılıksız sevgiydi aşk benim için,
Karşılıksız sevgi...
Büyüdüm ve aşkın tanımı hala değişmedi benim için,
Ben yine karşılık beklemeden seviyorum herkesi,
Ne kadar kötülüğe maruz kalsam da,
Ben kıramıyorum, üzemiyorum kimseyi,
Gönlüm el vermiyor ki bunları birine yaşatmayı,
Kalbini kırıp bir robottan farksız kılmayı.

Ben aşkı tanımlamadan içimde yaşadığım günleri özledim,
Tüm saflığımla sevdiğim, kimseden bir şey beklemediğim...
Ben gün gelir tekrar çocuk oluruz ümidiyle günlerimi geçirdim.
Ve sanırım ben, çocukluğumu bir çocuk kadar çok özledim.