Gözlerimi kapattığımda, bir masal dünyasına adım atar gibi eski anılarımın arasında dolaşıyorum. Çocukluğumun izlerini sürerken, saklambaç oynadığımız o eski sokakları, ağaçların dallarına tırmandığımız parkları hatırlıyorum. Ancak ne kadar ararsam arayayım, o anıları tam olarak bulamıyorum. Belki de hiç yaşanmamış olan bir çocukluğun peşindeyim.
Her insanın içinde saklı kalmış bir çocuk vardır. Zamanla büyür, olgunlaşır, ama içimizdeki o çocuk hep orada, bir köşede kalır. Benim içimdeki çocuk ise biraz kırgın, biraz da eksik. Yaşayamadığım çocukluğumu arıyorum. Belki de o çocukluğu hiç yaşamadan büyüdüğüm için, bugün bir şeyler hep yarım kalmış gibi hissediyorum.
Çocukluğun saf mutluluğunu, endişesiz oyunlarını, hayatın yüklerinden habersiz o günleri düşünüyorum. Oysa ben, çok küçük yaşlarda hayatın gerçekleriyle tanıştım. Büyüklerin dünyasına erken adım attım ve o dünyanın ağırlığı altında ezildim. Şimdi geriye dönüp baktığımda, o kayıp çocukluğu bulmak istiyorum. Oysa anlıyorum ki, bazı şeyler geri gelmiyor. Geçmiş, geçmişte kalıyor ve biz sadece o anıları hatırlayarak bir nebze olsun teselli buluyoruz.
Çocukken düşler kurardım. Gökyüzüne bakıp bulutların şekillerini hayal ederdim. Belki de o hayaller, benim gerçekliğimden kaçış yolumdu. Şimdi yine gökyüzüne bakıyorum ama o eski hayallerin yerine daha gerçekçi, daha ağır düşünceler yerleşmiş. Çocukluğumu ararken, aslında kaybettiğim hayal gücümü, masumiyetimi arıyorum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta