Çocukluğumdan Kalan Şiiri - Gökcan Baştımar

Çocukluğum tuhaf gecti
Evinin bahcesinden ayrılmazken akranlarim
Ben kendi dünyamda oradan oraya kaçar
Sefil hayaller kurardim
Cebimde bir çakmak sünnet niyetinden
Elimde birkac misket
Delice koştururdum vahsi bayırlarda
Ve bir sabah
Kendi ismimi duyduğumda bir minareden
Ruhum,çocukluğumu gömdü icimde bir yerlere
Büyüdüm
O eşsiz neşem kendini bulamazken beton yığınlarının arasinda
Kendime bir sır verdim ve tuttum avuclarımda
Bir hayat biriktirdim belkide avuc icimde
Veya bir hayat cürüttüm
Bilemiyorum
Emin değilim
Yağan kardan,gec kalkan trenden ve yaşımdan
Kücük bir çocuğun  büyümekle olan savaşinda
Tam ortada bir cığlık sesi duymaktayim
Bu sanki bir anne sesi gibi
Evlat acısı ceken bir anne çığlığı gibi
Duymaktayım
Içimdeki şeytanin vesvelesini
Kotü ruhlari ve Bach ın keman sesini
Görmekteyim
Tozlu raflarda altından kaplama hayatları
Yasak dusunceleri
Bir fahişenin serefinde kalkerken kadehler
Bakışlarım kılıçtan keskin
Dilimse sular altinda kalan kelimeler ayıklar
Alaturka vakitlerde
Hürlüğün şarkısını çalarken boğazda bir sokak çalgıcısı
Yanina sokulup istanbulu seyretmeden de ölmek istemem
Bir sigara yakıp mavi gökyüzünede uzanmak isterim hani
Son kez can verirken orada çocukluğum
Sanırım cokta görmezler bunları
Bu kendinden aciz,kimsesiz adama