Çocukluğumdan Şiiri - Salim Diyap

Dövülmüş, horlanmış,
Cesareti çalınmış;
Hüznünü yastığa,
Gülüşünü toprağa gömmüş
Yorgun bir çocuksun sen.

Gözlerinle konuşmayı seçmiş,
Kimselerce anlaşılmamışsın;
Ağlamayı sessiz öğrenmiş,
Hiçbir şeye şaşırmamışsın.

Rüzgârla savrulan saçlarının ardında
Sakladığın umutlar var;
Gölgen gibi sessiz
Ve bir o kadar derin…

O küçük ellerin
Dünyanın acımasızlığını taşımış;
Her düşüşünde yerden kalkmayı,
Yaralarını saklayarak büyümeyi öğrenmiş bir çocuksun sen.

Hâlâ
İçinde kaybolan o masum cesaretle
Dünyaya bakıyor,
Kendini yeniden büyütüyorsun.

Şimdi ise,
O çocukluğun kırılganlığıyla yoğrulmuş güçle
Hayatın fırtınalarına meydan okuyor,
Kendi gölgeni aşarak
Aydınlığa yürüyorsun.

Sığınma, çocuk,
Sığınma kalabalıklara.
Yalnızlık, korkulacak bir boşluk değil;
O, kendine dönmenin,
Kendi sesini yeniden duymanın kapısıdır.

Ve özgürlüğün
Başkasının beklentilerinden uzak,
Sadece sana ait bir gökyüzüdür.