Çocukluğumdaki İstanbul' u Özlüyorum

İstanbul, ah güzel İstanbul,
Çocukluğumu, gençliğimi yaşadığım İstanbul,
Ömrümde nice izler bırakan İstanbul,

Şimdiki İstanbul, çocukluğumun İstanbul’ u,
Sizce hangi İstanbul?
Ben çocukluğumdaki İstanbul’ u özlüyorum,

Taşı toprağı altın derdik bir zamanlar,
Ama şimdi her yer oldu betondan yığınlar,

Her yer çayır çimenlik, yeşillikti,
Doya doya oynar, eğlenirdik,
Yağmur, kar, çamur demeden toprağa karışırdık,

İstanbul sokaklarında çocukluğumuzu yaşadık,
Çayırlarda koşar oynar, maç yapardık,
Futbol topumuz yoktu, plastik topla oynardık,
Topumuzu keserdi teyzeler güya bize kızarak,

Kağıttan uçurtma yapar yarışırdık,
Enerji doluyduk, yorulmak nedir bilmezdik,
Vücudumuzdaki elektriği toprağa atardık,
Şimdiki çocuklar gibi kolay kolay hastalanmazdık,

Acıkınca ekmek arası domates peynir yerdik,
Ama ne domates, hormonsuz olandan,
Sadece domates kokan domates,

Gazoz kapakları biriktirirdik,
En çok kim toplayacak diye yarışırdık,
Çeşit çeşit, rengârenk misketler vardı,
Misketlerle oynamaya bayılırdık,

Çiftlik vardı evimizin yakının da,
Kuzular, koyunlar şenlendirirdi çimenleri,
Çiçeklerin kokusu sarardı her yeri,

Ah çocukluğumun İstanbul’ u,
Şimdi çok özlüyorum o günleri,
Galiba artık gelmez o günler geri,

Şimdi parklara hapsoldu yeşillik, çimenlik,
Geçip gidersin yanından sadece seyirlik,

Çimene bastırmazlar zarar gelmesin diye,
Bilmezler mi enerji birikir basmazsan çimene,

Sardı şimdi her yanı betonlar, geçit vermez oldu,
Çocuklar çocukluğunu yaşayamaz oldu,
Dışarısı güvenli değil diye eve hapsoldu,

O güzelim İstanbul yeniden şenleniverse,
Çocuklar çocukluğunu yaşasa çimenlerde,
Özlediğim İstanbul, keşke tekrar yeşile dönse.

18/02/2018