Çocukluğumdaki Evim Şiiri - Meziyet Ak

Karşısında oturdum saf çocukluğumdaki,
Bir saray yavrusuydu hayalimde o evim.
Çocuk gönlümden bana huzur fısıldar sanki,
Geçmişi anımsadım yaşla doldu gözlerim.

Ne mutluydum orada okul yıllarım geçti,
Sıkıntılar da olsa bir sükunet kokardı.
Nerdesin o yıllarım ruhum kederler içti,
Gel dönelim geriye benzim soldu sarardı.

Erikler yemişler ve o tesbih ağacını,
Annem her gün sulardı sevgi dolu gönlüyle.
Ne kadar çok severdim akşam sefalarını,
Ulaşmak mümkün değil bu gün andım hüzünle.

Bir üst odası vardı sinema görünürdü,
Seyrederdik oradan her bir konulan filmi.
Her değişen filme de babam alıp götürdü,
O sinemaların bile bu gün kalmadı cismi.

Canım babam kardeşim şu an yok aramızda,
Acımasızsın dünya aldın bizden onları.
İçimizde yaşıyor yoksa da yanımızda,
Şad olsun da ruhları olmasın sorunları.

Ne olmuş şimdi bu ev gönlümü yaraladı,
Bana o mutluluğu hakkıyla yaşatmıştı.
Bu gördüğüm manzara içimi paraladı,
Kalktım o an yürüdüm yüreğim daralmıştı.

Çığlıklar yüreğimden o virane önünde,
Arşa yükseldi yine dönüp geldi yanıma.
Ne kadar yalancısın bak durmadın sözünde,
Dünya beni kahrettin acımadın canıma.