Çocukluğuma Yolculuk

Çocukluğumu yaşayamadığımı sandığım çocukluğumda,
Çocukluğumu yaşamak istiyorum şimdi.
Vızır vızır uçuşan kurşunlar arasında,
Sevmesini öğrenmiştik kasaba okulunda.
Hissetmiştik sevginin kanatlarını beraberce sınırsız.
Azla mutlu olmayı hırs sız.
Bulduğunla yetinmeyi öğrenmiştik, özentisiz.
Hamburger yerine köfte,
Kuru fasulye, bulgur pilavı,
Yemesini sevmeyi öğrenmiştik.
Suppe yerine tarhana çorbası,
Bilmezdik Rus salatası.
Kasaba okulunda;
Edebiyat öğretmenimizden öğrenmiştik,
mesela ile örneğin,
İmkan ile olanak arasındaki,
Aslında olamayan farkı
Yeni kelimeler türemişti dil kurumunca yazıkki.
Tek sinemalı kasabamızda,
Okulu kırmayı marifet bildiğimiz zamanlarda,
Eğlendiğimiz tek yer,
Anneleri gezmede olanların evleriydi.
Tek sigara içimliği.
Öğretmişlerdi zor zamanlarda,
Birbirimize kenetlenmeyi
Kurşularla... kasaba okulunda.
Yaşlı ziyaretlerinden bile hoşlanırdı bizim zamane gençleri.
İnsan ilişkilerinin üst düzey olduğu o yıllarda.
İnsanca duygularla...
Duymamıştık henüz bilgisayar denen nesneyi,
Kuyruklar oluşurdu dönem ödevleri yapmak için
Tek kütüphaneli kasabamızda.
Sonuçları belli, birbirinin aynı. yorumlar farklı.
Sorumluluk almayı öğrenmiştik kasaba okulunda.
Yıkardık rejimleri,
kurardık hükümetleri,
Dostluğu da öğrenmiştik okul sıralarında.
Pikniklere gidince görürdük plajları
Ulaşım zorluğu içinde.
Okul maçlarında coşardı gençliğimiz.
Destek verirdik sonuna dek karşılıksız.
Müsamerelerde yaşardık tyatroyu.
Onyedi yaşımda gittim ilk kez tiyatroya.
Şehir belediyesinde.
Tarifi imkansız yaşamıştım duygularımı.
Sessizce yaşadım ilk çocukluk aşkımı.
Mimozaların altında.
Çok yoğun ve platonik.
Kasaba okulunda
Ayı oynattıkları zaman içim sızlar,
Hayrete düşerdim görünce,
Tahta bacaklı uzun adamı.
Kasabamıza sirk gelince.
Disko ile tanışmadan,
Bayramlarda oynadım halk danslarını.
Pop nedir bilmeden,
Türkülerde aranjmanlarda yaşadım,
sevgileri sonsuzca anlamlı.
ananemi unutmadan...
Kişiliğimi yitirmeden...
Ne yoğun yaşamışım meğerse,
yok saydığım çocukluğumu...

(Zaman, zaman yaşamımızda yok saydığımız birçok şeyler, zaman içinde değer kazanırlar. Yok saydıklarımız aslında var lar. Ancak günümüzde, dolu dolu yaşadığımızı sandığımız çok şeyi yaşamıyoruz. Çünkü onlar yoklar. Anlamsızlar.)