Annemin öpeyim de geçsin dediği yaralarımı özledim
Sokakta balkona bağırıp anne salçalı ekmek demeyi özledim
Barbie bebeklerimi misketlerimi salıncak sıralarımı özledim
Çocukluk arkadaşlarımı çocuk olmayı özledim
Çocuk gibi gülmeyi özledim
Çocukken ne safmışız bir an önce büyümek isterdik şimdi büyüdük Dünya kirlendi biz kirlendik
Şimdi annemin öpünce geçmeyeceği yaralar biriktiriyorum
Babamın omzunda ağlamayı özlüyorum
Çocuk olmak mutlu olmak demekmiş ben bunu çok geç anladım
11/11/2024
Bir engellinin günlüğü
Bir Engellinin Günlüğü
Kayıt Tarihi : 11.12.2024 16:47:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!