Çocukluğuma özlemle Emel'e

ÇOCUKLUĞUMA ÖZLEMLE EMEL’E
Çocuktuk o zaman
Yıldızları toplamak isterdik gökyüzünden
Aya kuyruk takmak
Uzatırsak ellerimizi
Bizim olu sanırdık gökyüzünü
Delilikmiş oysa bizimkisi

Kumdan kaleler, şatolarda büyümüştük
Sığmazdı hayallerimiz içine
Bu yolda ne askerler vermiştik
Dalgalar götürdü oysa onları
Sanki denizde hiç kum kalmamıştı

Sahiller bizimdi oysa
Denize meydan okurduk
Kayaların üzerine çıkıp
Çığlık, çığlığa bağırırdık
‘’Zafer bizim’’ diye
Delilikmiş oysa bizimkisi
Yıkılan kalelerin yerine
Niye bir daha yapardık ki
Sanki yıkılmacakmış gibi

Çocuktuk o zaman
Parlak yıldızlar gibiydik
Giden sonbaharları kovalardık
Ağaçların uğultusunda
Yaprakları savururduk avuçlarımızla
Rüzgar da eşlik ederdi
O da bizim gibi
Çılgınca eserdi

Özgürlüktü bizimkisi
Her şey bizimdi sanki
Koskoca dünya, ağaçlar, çiçekler
Biz büyüdükçe dünyamız küçüldü
Biz büyüdükçe dertler büyüdü
Böylemiydi kalelerimize koyduğumuz hayaller
Niye her şey düşlerimden farklı oldu ki?

Çocuktuk o zaman çığlık gibi yaşamışız o anları
Bir anda yükselen yürekten
Ve bir suskunluk içimde

Delilikmiş oysa bizimkisi
Bizimle mi büyümeliydi acılar
Niye çocukluğum beni bırakıp gitti
Sığamadık dünyamıza
Hayalden dünyamıza
Gerçek giriverdi sanki
Delilikmiş oysa bizimkisi