Çocukluğuma iyi bak Şiiri - Kaan Kapgan

Karanlığın doğuşunda,
sensizliğin koğuşundayım
sen yok, biz yok, yok denilen şeyden çok var burada.
Sırf ben kalmışım kendimde.
Hep kendimle atışırım bu mahpushanede.
Hücrem ışıktan öyle mahrum ki,
Zihnimi sıyıramıyorum karanlıktan.
Duvarların rutubet kokusu burnumda zuhur eder.
Karanlıkla oturur karşımda dans ederler.
Haberin geldi bir kaç gün önce
Yerimden fırlayıverdim gardiyanı görünce.
Elime ufak bir kağıt tutuşturuverdi,
Şaşırdım önce,
Bu kadar mı esirgedin sözlerini?
Satırlara üşenerek dokunmuşsun besbelli.
İcaz kullanmıştır; bir sözcüğe bin hasret sığdırmışdır dedim.
Avuttum kendimi.
Kağıdın ilişiğinde küçük bir fotoğraf buldum;
Fotoğrafta seni buldum,
Yanında bir adam buldum,
Fotoğrafta kendimi bulamadım.
Karanlık parmaklar dokundu adamla senin resmine,
Önce sert bir darbe indi enseme.
Sonra dipçikler dokundu göğsüme
Kaçtı nefesim genzime.
Durduramadım ne yaptıysam
Aldılar resminizi elimden
Söktüler seni dilimden
Çok sonra öğrendim,
Adamla çocuğunuz olmuş
Rivayete göre tıpkı bana benziyormuş.
Hüzünlü bakıp, sessiz ağlıyormuş
Anası babası dilsiz diye korkuyormuş.
O çocuk benim.
Çocukluğuma iyi bak sevdiğim.