ÇOCUKLUĞUM – NEREDE..? ? 
                                            Ş i i r
                                           
                                               1      
 Hani benim çocukluğum, nerede o zaman ki çocuklar, 
 Necati, hüsnü  arif, haliller,  selim ve ramazanlar, 
 Hepsi büyüdü  şimdi,  artık  çoluk  çocuğa karıştılar,
 Sağa sola bakıp duruyorum,  oysa hiç bir yerde yoklar,
 Sessiz,sedasız, ve ıssız kalmış,  köyümdeki bütün sokaklar. 
  
                                                2
Biz, sülük toplardık,  kuşlara kapanlar  kurar, veya peşinden kovalar,
Oyunlarımız vardı bizim, haneler çemberler,  vede  beştaşlar,
Hani  körebeler, bilyalar, sapanlar  vardı,  yok artık çelik çomaklar,
Şimdi ise kalmadı o bizim, tahtadan yaptığımız, kaydırak arabalar,
Zaten  pley stayşın (play station)  olmuş artık, bu zamanki  bütün oyunlar.
                                                  3    
                                                                                                         Unutulurmu   hiç,  benim  çocukluğumdaki  kağnı   arabaları,
Tarlada onlara, ne varsa tepe tepe, yığarlardı bütün  sapları, Peşlerine takılır,hep tırmanmaya çalışırdık, biz  o zamanları, 
Sonra,  bunu  gören  yaşlılarsa,  hemen  kovalardı   çocukları, 
Ve zaman geçti gün değişti, onların yerini, traktör römorkları aldı,                                   
Ne kadar özleyip dursamda ben onları, artık hiç biri kalmadı...
                                                   4
Bir başkaydı  o  zamanlar, benim çocukluğumun    bayramları,
Yaşlıların, bir bir elleri öpülür, daha  sonra  harçlıklar  alınırdı,
Meydanlarda, iğneli siyah tenekeden  mantar  tabancaları satılırdı,
Hamurlar açar börekler yapardı, köyümün o zamanki   kadınları,
Çok nefisti kokmalar, helvalar, lokumlar, hepsinin tadı  damağımda kaldı….
… hepsinin tadı  damağımda  kaldı……...   
                                             
                                                     5
 Biraz çamurluydu yollar, hergün pantolonuma sıçrardı, ne varsa çamurlar, 
Asfaltı   yok   çakılı   azdı,   kepür  tutardı,    ayağımdaki     ayakkabılar,
Okuma hevesimiz vardı bizim, dinlemezdik  yağmur, çamur, tipi ve yahut kar,
Gürül  gürül  yanardı o zaman, evlerdeki tenekeden    sobalar,
Şimdi okulumsa ıssız garip kalmış, çakıllanıp asfaltlanmış, köyümdeki bütün yollar,....
Okulum garip kaldıktan sonra neye yarar, asfaltlansada bütün yollar… bütün yollar…
                         
Yok olmaya yüz tutmuş çocukluğumdaki hatıralar….
Artık mazide kalmış çocukluğumdaki bütün anılar… 
Yok ama    yok artık,  o  benim çocukluğumda yaşananlar…..
yazan Ramazan Kocapinar
Ramazan KocapinarKayıt Tarihi : 31.5.2007 00:15:00
 
 
 
 
 Şiiri Değerlendir
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
 
 



Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!