Çocukluğum gibi Şiiri - Gülhan Çeliktaş

Yine kırlara gitsem
gelincikleri öpsem
yeni bir şarkı öğrenip
öğretmenime gülsem...

Yine annemin elini tutsam
hanımlar gününe gitsem
bisküvi ile ikram edilen çayı
terleye terleye içsem...

Yine bayram çocuğu olsam
sevinç neşe ile dolsam
kırmızı papuçlarımı
yastığımın altına koysam...

Yine cıvıl cıvıl cıvıldasam
dere olup çağıldasam
anneme ablama durup durup
günde elli kere sarılsam...

Yine kalemimin ucunu yontsam
sarı defterimi kaplasam
siyah körüklü çantama koyduğum
kitaplarımı koklasam...

Yine zaman geriye dönse
ölen bütün komşular dirilse
en sevdiğim arkadaşım
her sabah kapımıza gelse...

Nerede o güzel günler
baharda açılan güller
grayder ve kepçelerden kaçıp
uzak diyarlara giden bülbüller...

Yine annem köpürtse saçlarımı yıkasa
tas değse kurnaya gözüme sabun kaçsa
şarkı söylese şırıl şırıl su eşlik etse ona
sarındığım peştemal ayağımdaki takunya...

Unutmadım tadını dumanı tüten çöreğin
fırından çıkardığım nefis üzümlü kekin
büyükannemin baklavasının küp peynirinin
annemin yaprak dolmasının su böreğinin...

Anladım ben ne yapsam öyle olmuyor
o güzelliklerin yeri hiçbir şeyle doldurulmuyor
yaptıklarım yavan tatsız lezzetsiz oluyor
saksıya ektiğim çiçekler açmadan soluyor...

Küçük bir çocukken hatta ergenken
annemi eleştiriyor beğenmiyordum
bir gün sen de anlarsın anne olunca derdi hep
haklıymış annemin dörtte biri bile olamıyorum...

Yine tahta merdivene üçer üçer atlasam
yün yorgana sarılıp pembe rüyaya dalsam
ağlayarak ter içinde sırılsıklam
kâbuslarımdan korkarak uyanmasam...

Yine zaman hızla geriye dönse
evimize siyah beyaz televizyon gelse
işlemeli mendil lokum badem şekeri
limon kolonyası bayram kokulu kahve...

İşte yine hayale daldım
ve yine elbette havamı aldım
ne ben o kalın camlı gözlüklü şirin çocuğum
ve ne de coşuyorum taşıyorum umutluyum...

Kalk yerinden diyor öğlene yaklaşan yorgun saat
döndüremezsin eskiyi istersen
çek başına yorganı akşamlara kadar yat
yahut kendini beşinci kattan aşağıya at...

Yine eskisi gibi olsaydı keşke
gönlüme bir huzur dolsaydı keşke
keşkesiz bir günüm geçseydi keşke
güler miydi yüzüm bunlar gerçekleşse...

Bir kere veriliyor çocuk olma şansı
gençlik de bir armağandı
o zamanlarda da saatler böyle süratli miydi
günler tren katarları gibi mi hızlı koşardı...

Yine papatyaya sarı çiçeğe merhaba desem
sümbülleri kucaklasam
menekşeleri ıssız duvar diplerinde
arayıp dursam...

Kokmuyor şu çiçekler
gül sümbül karanfil gibi
yediğim yemek içtiğim su
tatlı değil çocukluğum gibi...