utanırdım
yeni bir şey aldıklarında
görünmekten
bu tam da utanmak değildi!
sıkılmaktı galiba
arkadaşlarımda olmama
haline
evet şimdi anlıyorum
yavaş yavaş
bu aslında eşitsizliğe sıkılmaktı...
hani Sunay Akın’ın dediği gibi;
“kardeşiyle sokaklarda hep bir örnek giydirilen sen
nasıl sevmezsin eşitliği
yürürken düşen çoraplarını aynı hizaya getirmek için
annen değil miydi önünde diz çöken”
hep beraber alınsaydı
sıkılır mıydım ki!
ben
dedemin eski elbiselerindeki
düğmeleri koparıp oynarken
arkadaşlarımla
oyuncakları silah olan çocuklar olduğunu
daha şimdi anlıyorum
sıkılmıyorum ama buna
keşke
bütün çocuklar
dedelerinin o eski elbiselerindeki
düğmelerle oynasalardı...
silahlar yüreğimi daraltıyor artık
kan beynime sıçrıyor
havai fişek sesine bile
tahammülüm yok
çocuklar paramparça
çocuklar kan revan
dedelerinin eski elbiselerindeki düğmelerle oynaması gereken
çocuklar onlar
ve
keşke oyuncak silahlarla değil
dedelerinin eski elbiselerindeki düğmelerle oynasalardı
Bursa, 25 Ağustos 2006
Nazım YılmazKayıt Tarihi : 14.11.2006 14:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şiirde geçen o çorap manazarasını ben de yaşadım..Ne güzel, ne ilginç bir benzerlik..diğer benzerlikler de öyle..
Az, ama güzel şiirleriniz var..Kutlarım.
Ayrıca bayram ve yeni yılınızı da..
TÜM YORUMLAR (1)