Çocukluğum Şiiri - Orhan Tekiş

Bakmak sana bir tepeden
İkibinbeşten yetmişdört'e doğru
Bir höyük gibi koca bir temelin
İnce bir tepesi sanki ömür
Her rüzgârda sarsılan doruk
Hep bulutlu, hep puslu
Oysa ne güzeldi ovası yemyeşil
Ne derdi vardı, ne de hüznü
Baharı bahar, kışı kıştı
Çiçekler nakış
Kelebekler kuştu
Örülürdü kınalı ellerinde
Gelinlik kızların neşe
Bir yanda çam vardı
Öbür yanda meşe
Söğüt dallarında düdük
Ayçiçeklerinden araba
Tahtalardan silah
Kalpaklardan külah
Bey de bendim paşa da
Hasret duydum hep
Gözümdeki yaşa da
Akıl şaştı, gönül sustu
Bir tek ben miyim acaba
Özleyen çocukluğunu
Aç da olsam, fakir de olsam
Çocuktum
Kirli de olsam, paslı da olsam
Çocuktum
Unutsam da her şeyi
Unutamam seni
Çocukluğum...

(İstanbul - 08.04.2005)