Çocukluğum Şiiri - Orhan Yılmaz

Çocukluğum parmak izinden başka birşey bırakmadı yanağımda
hayallerimi çizerdim buğulanan camlara,
damla olur kayardı bir süre sonra,
tıpkı gözyaşlarım gibi
öyle mamalarla,bisküvilerle büyümedik biz
büyükler ne yerse bizde uyardık,
dişin mi yok kimin umrunda
öyle yalvarmakta yoktu, ister ye ister yeme
sıkıysa otur misafirden önce artık geriye ne kaldıysa
uzaktan kumandalı arabamız olmadı
çamurdan yapardım suya dayanmayan
sabah çıkardık işe akşama kadar
o mahalle senin bu mahalle benim
dokunulmazlığı olanlar oynardı çamurda
kirletmek gibi bir lüksümüz yoktu üstümüzü
malum yarın aynısını giymek vardı
paçalarımdaki çamur damlalarının sayısıydı azarım
doya doya koşamadık yağmurda
yanaklar kıpkırmızı
öğle saatide yoktu bunun
yaramazlık yapmaya derman kalmayana kadar
evin yolu aklımıza gelene kadar
biri kulaklarımı çınlatana kadar....
utanmasam şimdi çıkarım
bir başkaydı dalda elmanın kirazın tadı
zerzavatçının sesini duymayalım
yoldan geçen arabaları sayardık
ilk gelen benim diye,bekle babam bekle...
bayramlardan hoşlanmazdım
el öpmektende halada öyleyim
şekeri kapmak için hayatımda ödün vermedim
boyumuz yetişmezdi zile
şeker toplamayı sevmedim gitti ondan
çatapatlı geçerdi,ençokta kızkaçıran
elinde torpil patlayan bir ben miydim
küçükken oyuncak silah aldılar bize
ne değiştiki? ? ?
şimdi büyük çocukların elinde
şiddete yönelikti oyunlarımız hep
televizyon değiştirdi oyunlarımızı
misket tarihe karıştı başaltından vurdu bizi
artık gazoz kapaklarım değeri yoktu
yalvar yakar aşşağıya indir annesini ikna et
topu alana kadar perihan abla başlardı
dağılırdı millet
cam kırmadan oynamak ne zordu ozamanlar...
hele yağmurdan nefret ederdim çamurdan kıştan
birdahaki bahar beklerdi oyunlar
asvalt ağlatırdık, yol bizimdi...
iki taşı ortaya, şişkolar ya defansta yada kalede
herkes kendine bir futbolcu ismi bulurdu
ozmanlar başladık özenmeye
balkondan atar yere düşmeden kucaklardım topu
çocukluğum doksana çaktı bizi
büyüklere özenmekle başladık büyümeye
sözümüz geçsin diye
ilk sigarayada böyle başladık
içine çekmeyi gurur meselesi yaptık
şimdide büyükler çocuklara özendi
çocukluğuk bitti diye üzülüyorduk oysaki
bu çocukluk yaz yaz bitmiyor
demek ki
biz daha büyümedik...