Çocukluğum Şiiri - Fuat Eriçok

bütün incirleri benimdi rumelihisarı’nın
yapış yapış dudaklarımda
bütün erikleri benim
toza toprağa bulanmış avuçlarım
ve yara bere içinde dizlerim
koşardım deli deli
zıplardım durup dururken
tıpkı neşeli bir yavru teke
pantolonumun arkasında leke leke
temizlenen ellerin bedeli

böğürtlenlerin tarif edilemez lezzeti
diken çizikleriyle ödenirdi bacaklarda kollarda
ısırgan dalamaları kaşımaktan taraz taraz
yine de elimden kurtulamaz
hangi duvarla çevrilirse çevrilsin
mor vişne tatlı kiraz ekşi erik
artık ne o bahçeler kaldı
ne de mor yeşil böğürtlen dikenleri yollarda
şimdi derunumda birşeyler geberik
damağım meyvalardan tat almaz
ağacından yediğimiz günler bitti biteli

dört bir yanımız kır çimen
asfalt bulaşmamış yemyeşil gülümserdi
otomobil sarmamış henüz kanser misali ortalığı
yol kenarlarında papatyalar katır tırnakları pırnakıl
kan ter içinde yanardı yanaklarımız
azmak için almışcasına ferman
ekşi kuzukulaklar susuzluğumuza derman
toplanan kabuklar rengârenk bin bir çakıl
yaz günleri denizin berrak sularından
ve saçlarımızda yosun kokulu kuzey yeli
ceplerimiz tıka basa cam bilyeli
ağaç dallarında çalı çırpı konaklarımız
kazan misali kaynardı kanlarımız
ince bacaklı kızlar güldü güleli

kesilse de ne gam
hemen hemen her akşam
elektrik
dışarısı karanlık içimiz parıl parıl
şimdikilerin sanal avuntularından farklı
doğal zenginliklerimiz vardı
pastoral lirik
pencere cumbalarında gülümseyen
karanfil begonya camgüzeli
ve yorgun kollarımı bacaklarımı ovan
annemin şefkatli mübarek eli

bazı pencereler hâlâ cumbalı
yine karanfiller begonyalar camgüzelleri
heyhât, nerede bulacağım ki artık
o şifa veren huzurlu sıcak yakınlığı
melek anneciğim gitti gideli

(aralık ‘03)