Çocukluğum Şiiri - Abdullah Uludağ

Çocukluğum, tozlu bir sokak,
Yırtık bir top, dizimde yara.
Bir elma ağacı, dalları sarkık,
Güneşin gülüşü var her sabaha.

Annem seslenir uzaktan,
“Eve gel!” der, gün batarken.
Avuçlarımda çamur, kalbimde oyun,
Zaman dururdu, dünya küçülürdü o an.

Çocukluğum, en temiz yerim,
Ne hesap vardı nede hüzün.
Bir gülüşe sığardı dünya
Ve ben o dünyada hep mutluydum.

Akşam olunca duman tüter bacalardan,
Anam tandırda ekmek pişirir.
Ay doğar, yıldızlar iner,
Gecem huzurla süzülür yüreğime.

Abdullah ULUDAĞ
05.11.2025