Çocukluğum Şiiri - Ferhat Bülbül

Siyah gözlerinde kaybettim çocukluğumu,
Bir dokunuş büyüttü minik ellerimi
Önce oyuncaklarım terk etti beni birer birer,
Sonra çocuksu hayallerim.
İlk kalp ağrım,
İlk kalpten düşen gözyaşım oldu
Annem bir melek,
Babam bir kahraman değildi artık düşlerimde.
Yağmur tanecikleri oyundan çok ıslatmak için düşüyordu yeryüzüne,
Kardan adamlar konuşmuyordu benimle
Anlıyordum avuçlarımdan kayıp giden sevinçlerimi
Artık hiç bir şey eskisi gibi olamayacaktı
Ben, ben olamayacaktım mesela
Bir kelebeğin arkasından koşamayacaktım,
Kolay kolay ağlayamayıp
Kolay unutamayacaktım.
Şarkılarım kederli ben kederliydim.
Siyah gözlerinde kaybettim çocukluğumu
Geceler korkularım değil en iyi sırdaşım oldu,
İlk aldanışımdı belki bir tebessüme
İlk yanışımdı aşkından, çocukluğumun bitişine.
Toprak kokusu özlemini, rüzgarın esintisi sesini getiriyordu benliğime
Ben çocukken hasret nedir bilmezdim
Bir gülücüğüm vardı sermayem,
Bir de cebimde bir kaç sevinç hevesleri
Şimdi yarım kalan yarınlarım ve cebimde umut kırıntıları
Senle olan ne varsa,
Açan tomurcuk,
Yenilenen bahar,
Alınan nefes,
Beklenen zaman...
Hepsiyle vedalaştık ayırdık yollarımızı
Ben siyah gözlerinde kaybettim çocukluğumu