Çocukluğum Şiiri - İsmail Akyüz

Nedense bu son günlerde
hep aklımda fikrimde
çocukluğum, başıboşluğum
başına buyrukluğum
ah çocukluğum
ah başıboşluğum

ölsem anımsamayacağım şeyler
durup dururken aklıma geliveriyor
herşey bir vesile oluyor
bir düdük sesi bir şarkı bir kuş cıvıltısı
rüzgarın esmesi bile yetiyor
bir anda hayaller beliriyor

galiba daha yedi yaşındaydım
çöplükte kömür közlerinde yanmıştı
o çocuk çıplak ayaklarım
bağıra bağıra ağlarken
acısından nasıl da zıplamıştım
ya komşu kızına verdiğim kitap
sayfaların arasına sıkıştırdığım o küçük not
sonra ne kadar da utanmıştım
hele Ayşe teyzenin keserinin sapını kırdığımda
korkudan sokağa çıkamamıştım
çocukluk işte
bir keresinde paramız kalmamıştı da
yürümüştük Sümer’e Eminönü’nden
biz üç kafadar
kardeşim Bayram Ali ve ben

anımsadığım herşey beni o yıllara götürüyor
her anı bir diğerini çağırıyor
ne kadar da güzelmiş hayat bize
küçük şeylerden alınan mutluluk
çocukluk bu okuldan başka yok ki bir sorumluluk
biraz çalış olmazsa öğretmenden bir azar işitirsin
ya da bir iki tokat yersin sonra sınıfı geçer gidersin
bir dilim yağlı ekmekle doyardık
üstüne bir tutam da toz şeker olursa
yenmezdi tadından
yada çıtır çıtır bir simitle
bir de tekerlemesi vardı
simitçi bağırırdı
halis Kumkapı unundan
yeni çıktı fırından

biz büyümek istemedik
geçen günler, geçen yıllar yaşanan olaylar
birikti çıkınımızda kuşattı hayatı
kaçamadık büyümekten
karşı koyamadık
lise üniversite derken bitiverdi askerlik
bir işe sarınıp evlendik
biraz dünya malı edindik
sonra da bir kaç çocuk
sosyal hayatın gereklerini yerine getirdik

ya içimizde kalanlar
ya sırtımızda taşıdıklarımız
sarkaçlara takılıp kalan hayatımız
bir yerden sonra başlayan bunalımlarımız
kimselere ulaşamayan sessiz isyanlarımız
bu ağarmış saçlarımız
yaşlanmaya yüz tutan bu beden
biliriz ki kaçılmaz gelenden
ve umarsız bir mutluluktur
çocukluk günlerinden beklenen
hep aynı türküdür söylenen
hep aynı sözlerdir dillenen
ah çocukluğum
ah başıboşluğum