Çocukluğum Şiiri - Nevzat Yazıcı

ÇOCUKLUĞUM

Zamanın birinde doğdum,
Doğduğumda zaten kördüm.
Her şeyden habersiz büyüdüm,
Büyüdükçe neler gördüm, kahroldum!

İnanmadım, çok zaman yalan dedim.
Bilemedim hayatı ben önceden.
Meğer! Gerçek avucumda görmedim,
Etrafımı dertler sardı, inceden…

Çocukluğum koydu beni, terk etti,
Arkadaşlar vardı, can dediklerim.
Hani anam babam, nereye gitti,
Yıllar! Geri verin, gençliğimi isterim…

Birer birer soldu, diktiğim güller,
Herkes benden bir şey aldı götürdü.
Viran oldu, talan oldu, gönüller,
Gelen bir bir gitti giden kayboldu.

Gelin dostlar çıkın gelin zamandan,
O günleri geriye getirelim.
Şu dertleri alın benim başımdan,
Uzun sürmez uzak değil ecelim.

Toplanın bir yumruk olalım, arkadaşlar!
Sıkın dişlerinizi ömür bitti bitiyor,
Hayat bu; bazen su tersine akar,
Niçin gözler hep yaşlı, dudaklar hep titriyor.

Kaldır omuzlarını düşmesin başın,
Korkma artık sen kendine yetersin.
Ne fark eder kırkı geçmişse yaşın,
Hayatı her deminde bir başka seveceksin.

Sanki bir çocuk ağlıyor, içimde…
Bir bilseniz neler istiyor benden
Yüreklerim paramparça elimde,
O günler yağmur gibi akıyor gözlerimden.

Oturmuşum kaldırımın üstüne,
Kalkacak hâl mi var bağdaş kurmuşum,
Gönül yine düşmüş kendi derdine.
Ciğerlerim de yanan ateşi unutmuşum.

Of anam of! Gel al beni koynuna,
Anlatayım dertlerimi de dinle…
Hayat her taraftan saldırdı bana,
Gel yenelim güçlükleri seninle.

Duyar mısın? Feryadımı ah babam!
Korkar oldum, hani erkek idim ben,
Kızma bana birazcık ağlıyorsam
Doğru söyle böyle miydim? Eskiden…

Yumruğumu sıksam deniz kururdu,
Güneşi söndürürdüm avuçlarımda.
Hadi! Söyleyin bana böyle ne oldu,
Dünyayı taşır oldum, omuzlarımda…

Nasıl bir şey! bu Çocukluk, çocuklar,
Ben bilmedim, hadi bana anlatın.
Geçmişe dair, içimde hep özlem var,
Bir kez olsun bana da o duyguyu yaşatın...

Bırakmayın beni yalnız başıma,
Hala yalnızlığa alışamadım.
Çocuklarla beraber büyüdüm ama,
Ben çocukluğumu, hiç yaşayamadım..!

Şair Nevzat YAZICI