Çocukluğum Şiiri - İbrahim Dizlek 2

ÖZLÜYORUM
Antep sokaklarında koşmayı
Melahat teyzenin ev ekmeğini
Hayriye teyzenin gülümsemesini
Fatoş ablanın muzaffer diye bağırmasını
Hülya ablanın erdal diye koşturmasın
Gülsüm ablanın radyonun son sesini açmasını
ÖZLÜYORUM
İnsanlığın insanlığı alkışladığı çocukluğumu

ÖZLÜYORUM
Kuşçu Memik amcanın Şam tatlısını
Mehmet bakkalın kayısılı cinosunu
Mustafa’yla kavga ettiğimiz tasolarımızı
Çamlıkta hep beraber yaptığımız maçlarımızı
Feride’nin bağırmasını
Yusuf’un gözlüğünü takmasını
Maraş Hatice teyze iboş diye feryat figan kapıya koşmasını
ÖZLÜYORUM
Cana can katan bana dostluğu öğreten çocukluğumu

ÖZLÜYORUM
İlk defa aşık olduğum kızı
Onu görünce köşe bucak kaçtığımı
Tahirle pişirdiğimiz soğanlı makarnayı
Voleyle kırdığım Ökkeş amcanın kapılarını
Akşam olunca herkesin kapıda oturmasını
Çaylar demlenip herkese bir düğün alayı gibi dağıtılmasını
ÖZLÜYORUM
Büyüdükçe küçüldüğüm dünyanın,Mustafa baba sokakta büyüdüğü çocukluğumu

ÖZLÜYORUM
Babamın küçük bakkalını
Dedemin dağ gibi şahlanmasını
Emel’imle tatlı kavgalarımızı
Anamın hayat dolu bakışlarını
Nenemin saçlarımı okşayışını
Amcamın arkamızda dağ gibi duruşunu
ÖZLÜYORUM
Yokluk içinde mutluluğun sarayları satın aldığı çocukluğumu

ÖZLÜYORUM
Şimdiki hayatı gördükçe eskilere gidiyorum
Belki herşeyim var şimdi ama
O herşey içinde çocukluğuma gittikçe fakirleşiyorum

İBRAHİM DİZLEK