Çocukluğum Şiiri - Muhammed Acar

Musallaya bakarken hayatımız, olmayacak düşlerin hayalindeyiz...

Dünya değişti, biz tuhaflaştık!
Seksek oynayan çocukları özlüyoruz şimdilerde...
Olmadık düşlerin peşinde yitmemeyi, olması muhtemel küçük mutlulukları hayal etmeyi düşlüyoruz.
Belki de büyümemeliydik değil mi? Öyle çocuk kalmalıydık...
Babasından başka kimseden korkmayan, akşam eve gelirken ayağına çivi batmış, belki biraz pasaklı ama kocaman bir yüreğe sahip...

Evet! Çocuk kalmalıydık tabi ya...
Gözlerimiz parke taşlı caddelerde gazoz kapağı aramalıydı...

Şimdi gitmek istiyorum çocukluğuma...
Büyümek istemiyorum rabbim! Kaybolmak istemiyorum hiçliğin içinde...
Gücümün yettiğine kanaat ediyorum şimdi. Oysa yüreğimin yettiği kadarı benimdi bir zamanlar...

Eski saklambaçlarım yok şimdi...
Hayat beni de aradı, buldu ve sobeledi!
Güneşten rengi solmuş mavi bir önlükle, hafif kirlenmiş bir yakayla okula gitmeyi özledim. Ben o saf ve temiz, kafamın bir şeye çalışmadığı çocukluğumu çok özledim...

Şimdi her şey yapay sanki. İçimden koşmak geliyor, arkamdan annem kovalıyormuşcasına koşmak... Seni sevmiyorum ey modern dünya! Canımı yakıyorsun...

Eskiden dizlerim kanasa gülerdim,
Şimdi yüreğim burkulsa ağlıyorum...

Neredesin küçük dünyam?
En tepesine tırmanıp güneşi avuçlarıma aldığım kiraz ağacı bile yıkılmış. Ben yıkılmadım daha! Daha fazla büyümek istemiyorum ama. Hayat istemediklerimi yüreğime usulca bırakmasın artık...

Seni çok özledim çocukluğum... Çok özledim...