Çocukluğum Şiiri - Aydın Ahmet

Bozkır'ın bir köyünde, şehir gibi yaşardık
Her günümüz bayramdı, ırmak gibi coşardık
Elimiz pantolonda, hem tutar hem koşardık
Geriye dönün desem, döner mi çocukluğum

Elimizde sapanlar, dere-tepe dolaştık
Tabancalar tahtadan, cengaverce savaştık
Biz şehirli değildik, pabucum kara lastik
Geriye dönün desem, döner mi çocukluğum

Yağmur yağınca birden, giyip yeşil gocuğu
Toplanırdık mahlede, eciğiyle cücüğü
Herkes tanırdı beni, köyün kara çocuğu
Geriye dönün desem, döner mi çocukluğum

Başımızda bereler, boncukları saçaklı
Haşarılar durmazdı, cebi boynuz bıçaklı
Bir hengame, bir dalaş, yıkılırdı köçekli
Geriye dönün desem, döner mi çocukluğum

Herkeste bir karabaş, azgındı tazıları
Kulaklarını kesip, bağlardı bazıları
Elma armut kalmazdı, gezerdik yazıları
Geriye dönün desem, döner mi çocukluğum

Gazete kağıdından uçar bizim uçurtma
Naylon ip kopuverir, ama deyim kaçırtma
Efelik yaparlardı köyde üç beş sıçırtma
Geriye dönün desem, döner mi çocukluğum

Şimdi köye döndüm de, birini bulamadım
Dolaştım da dağları, bir keyif alamadım
Sıkıldım insanlardan iki gün kalamadım
Geriye dönün desem, döner mi çocukluğum

Her insan yaşayacak, kalmayacaktır bu dem
Siz kıymetini bilin, geri gelmeyecekse madem
Nerde o arkadaşlar, hani Mustafa, Rüstem
Geriye dönün desem, döner mi çocukluğum