Çocukluğum Şiiri - Emrah Kurt

ÇOCUKLUĞUM
elimde plastik kamyonum
altımda kirlenmiş donum
umurumda değil dünya
bu benim çocukluğum

arıyorken adım adım
çocukluk izlerini
nasıl yırttığımı anladım
pantonumun dizlerini

üstümde okul önlüğü
sabah okula koşardım
Merak edip yeri göğü
kendi halime şaşardım

gökte yıldız sayardım
taş üstünde kayardım
pantonum yırtılsa da
bunu marifet sayardım

yürümesini bilmezken
yeni yeni emeklerken
çocukluğum bitti erken
adam olmak isterken

karlarda kızak kayardım
ellerim titrer buyardım
annemin sesini duysam da
kendi aklıma uyardım

yeni elbiseler giyerdim
bayramlarda şeker yerdim
geçti gitti çocukluğum
kıymetini bilemedim

dere tepe koşardım
türlü hayaller kurardım
adam gibi yaşardım
bir daha çocuk olsaydım

elim sen de siğme bitlik
oynuyorum her gün ilik
araya girdi askerlik
hepsini bıraktım şimdilik

tahta tüfeklerim vardı
her attığımda vuran
çocukluğum yarım kaldı
şimdi benim hayal kuran

bazen ağlardım içimden
elimle silerdim gözümü
sabahları kalkınca ben
yıkamazdım ki yüzümü

kardan adam yaptım kışın
kaşı gözü kömürden
sonuna geldim yarışın
çocukluğum gitti ömürden

masum gülüşlerimi
unutamam hiç bir zaman
çocukluk düşlerimi
o gün yoktu hiçbir bozan

rüzgarlarda savrulsam
bulutlarda kaybolsam
ağaçlardan erik yolsam
yeniden çocuk olsam
1998 / Giresun