Çocukluğum Şiiri - Ismail Samur

Gadasını aldığım

"Nurtopu gibi
bir çocuktun, doğduğunda
balak gibiydin, bir bakan
bir daha bakmak isterdi.
Göz değecek diye ödüm sıdardı"
diye anlatırdı annem.

İki yaşına gelince
Babam askere gitmiş,
dedem de yatağa düşmüş.
"Koca ev geçim ister,
kıtlık yılları, o zaman
Yiyecek yok, yakacak yok"

Hastalanmış,
bir daha da iyileşememişim,
tırık bir oğlan olmuş, çıkmışım.
"Bundan hayır gelmez,
bırakın ölsün de
dedesinin gadasını savsın"
demişler.

Ana yüreği bu dayanır mı?
Gitmiş annem
yedi mezardan yedi avuç
toprak getirmiş.
Yakmış tandırı
Karıştırmış, kavurmuş toprakları
Sarmış, sarmalamış
kundaklamış beni
Verir mi hiç ezraile?

Ne yapsı ezrail, edememiş
dedemin canını almış.

O zamandan sonra
bir daha da iyileşememişim.
Tırık bir oğlan olmuş çıkmışım.

Derdi ki annem:
"Allah'ın gücüne mi gitti neki bilmem
Keşke karşı gelmeseymişim
yüce Rabb'imin emirlerine,
Kendi elimle teslim etseymişim
seni ezrailin ellerine. "

Öksürüklü, aksırıklı
bir oğlandım, sürekli
burnum akar,
karnım, başım ağrırdı.
Adım yoktu
"tırışık" derlerdi bana
Ta ki okula başlayana kadar.

Okul açıldıktan bir kaç ay sonraydı
Okumayı sökmüştüm.
Kırmızı kurdaleyi ilk ben almış
Arkadaşlarımın içinde
Eve kırmızı kurdaleyi getiren
İlk ben olmuştum.

O zamandan sonra
bir daha ne karnım ağrıdı,
ne de başım.
Gerçi hala öksürür,
aksırırım ama, olacak o kadar.