Çocukluğum Şiiri - Nazif Kara

Bir gökyüzü misali çocukluğum,
Hiç kaybolmuyor...
Nereye baksam gülümser bana
Yalnız bırakmaz beni asla,
Çocukluğum camını indirdiğim pencerede bazen,
Çocukluğum neşe dolu sokaklarda,
Kaldırım taşlarında çocukluğum,
Elma şekerinde,pamuk şekerinde...
Top oynayan çocuğun ayakkabılarında,
Bakkal amcanın bağırışında
Çatılarda da olabilir.
Belki de balkonda,
Bir salıncağın,bir ağacın tepesinde,
En ince dalında...
Şirin bir kızın gözlerinde belki de
Mavi gözlerinin gülüşünde,
"İlk aşkın" kalp atışlarında,
Hüngür hüngür ağlar çocukluğum.
Ya da bir dere kenarında,
Suyun dövdüğü bir kayanın üzerinde,
Kurbağa seslerinin arasında,
Şırıl şırıl akar çocukluğum...

Ağladığım her şeye gülüyorum şimdi,
Gülüyorum ah çocukluğum deyip,
Bir kahkaha patlatıyorum çocukluğuma,
Ah çocukluğum deyip...
Büyümek de aslında gitmez zoruma,
Ama çocukluğum? ..
Cebime sığmıyor ki beraber gidelim,
Elimden tutamıyor ki beraber gezelim...
Kıskanırım ama kalp atışlarını,
Kıskanırım gülüşünü,
Ben öyle gülemiyorum çünkü,
Çocukluğum gökyüzünden bir parça
Hiç ama hiç kaybolmuyor çünkü...