Çocukluğum Şiiri - Kazım Başekmekçi

Çocuk gülüşlerim vardı,
Çocukluğumda.
Dizimdeki kan pantolona sinerdi de,
Ağlamayı bilmezdim.
Ne zaman büyüdüm.
Ve o kan gözümü bürüdü,
Ağlamayı öğrendim.

Çocukluğum vardı,
Ağaç dalları arasında.
Annemi üzünce kaçar,
Vişne ağaçlarına saklanırdım.
Oklavalar çedikler üzerinde şaklardı.
Ve ayağım hiç acımazdı.
Büyüdüm.
Ufacık bir kıymıkta bile,
Acının ne olduğunu gördüm.

Çocukluğumuzda,
Kavak dallarından atlarımız olurdu.
Üzerine bindiğimizde,dıgıdık... dıgıdık...
Kılıçlar sallandığında,
Battal Gazi sanardık kendimizi.
Bir atımıza verecek arpamız,
Bir de gelecekten korkumuz yoktu.
Ne zaman büyüdüm.
Geçim, benim sırtıma bindi.
Yıkıldı çocuk saltanatım.
Ruhuma korkular sindi.

Çocukluğum vardı,
Taş kaldırımlı sokaklarda.
Yağmur sularının önüne bentler kurar,
Kağıt gemiler yüzdürürdük.
Benim gemilerim,gemilerin en delikanlısıydı.
Bir gemilerime aşıktım,
Bir de 'gemilerde talim var' şarkısına.
Ne zaman büyüdüm.
Bir yağmur damlası değince alnıma.
Gemilerim gelir aklıma.

Çocukluğumuzda,
Rüzgarlar türkü tutturur,
Biz uzun kuyruklu uçurtmalarla
Rüzgarda dans ederdik.
Kızardım,çocuksu duygularla,
Bu telleri kim çektirdi diye.
Şimdi büyüdüm,
Çocukluğumdan geriye,
Ne uçurtmalarım kaldı,
Ne de telgraf telleri...

Çocukluğumda,
Sınıfın en güzel kızına aşıktım.
Saçlarıma limon sürer,
Perçemimi öne bırakırdım.
Arada bir bana gülümserdi.
Gülüşleri benzemezdi öteki çocuklara.
Büyüdüm aşkı yakından tattım,
Kapıldım sonsuz acılara.

Çocukluğumda arkadaşlarım vardı,
Kiminin kucak dolusu oyuncağı,
Kiminin çiçekli bahçesi vardı.
Benim se hep hayallerim süsledi,dünyamı.
Yarınlar bizim! nutukları atardım.
Büyüdüm,tanıdım gerçek dünyayı.
Oyuncaklarda kaldı hayallerim.

Çocukluğumda,
Hiç bir şeyim yoktu.
Herşeyim vardı.
Ağlarsam gözlerimle,
Gülersem,yüreğimle gülerdim.
Şimdi büyüdüm.
Yüreğimle ağlıyor,
Gözlerimle gülüyorum.
Bazen kendi kendime,
Niçin büyüdüm diyorum...