Çocukluğum Şiiri - Necim Gül

Yastığa başımı
Koyar koymaz
Uyuduğum,
Düşte bile
Çember, topaç çevirdiğim,
Çocukluğum…

Cebimde en fazla
Beş,on kuruş
Harçlığım,
Yine yaşamla
Dost olduğum
Kardeş olduğum
Çocukluğum…

Farkedemezdim
Ne vakit
Akşam olurdu?
Güneşin, haber vermeden
Oyunumuzu bırakıp
Kaçarcasına
Gittiği
Çocukluğum.
Doyamadığım sokakları,
Akşam olunca
Geceye
Ve sokak lambasına
Emanet ettiğim,
Sabah yine geri aldığım,
Çocukluğum…

Sonra bir baktım:
"Delikanlı! " diye çağrıldım.
Büyüdüğümü
Yüzüme vururcasına
"Abi! " dedi
Başka çocuklar bana.

"Amca! " diye çağırılınca
Etrafa baktım
Bir zaman
Çaresiz…
Ah! .. Habersiz giden
Ve bir daha dönmeyen
Çocukluğum…

(Siirt, 2012)