Çocukluğum Şiiri - Timur Teymurtaş

Cudi,Gabar Gölgesinde
Bir İlçede Doğdum.
Silahların Gölgesinde Hep Bir Şeyleri
Özleyerek Geçti Çocukluğum.
Derin Uykulardan Çoğu Zaman
Silah Sesleriyle İrkinerek Uyandım.
Ölüm Feryatları Ve Ana Ağıtlarıyla
Bölündü Hep Kısacık Kısır Tebesümlerim.
Kan Kokusuna Her Ne Kadar Alışıldık Olunsada
Ölümler Çok Zamansızdı.
Her Şırnaklı Çocuk Gibi Benimde
Anlıma Yazılmıştı Kaderim,
Oysa Batılı Çocuklar Gibi Bizimde
Salıncaklarda Sallanıp,Top Koşturmaya
Hakkımız Vardı.
Neyseki,Tek Oyuncağımız Gece Yarıları
Sıkılan Boş Mermi Kovanlarıydı.
Sıkılan Mermiler Niye Ölümler,Dökülen Kanlar
Niye Hiç Emedi Çocuksu Aklımız.
Sadece Ağlayan Anamızı Görünce
Sebep Sormadan Bizde Ağlardık.
Gözyaşlarıyla Dolan Gözümüzdeki
Çocuksu Umut Işıklarıda Bu Nedenle Sönmüştü.
Hiç Görmemiştik Batıyı,Hiç Duymamıştık,
Biz Yaşamayı Öyle Görmüş Öyle Sanmıştık.
Meyerki Mutluluk Denen Birşey Varmış,
Oyuncaklar,Salıncaklar ve
Çift Kaşarlı Tostlar Varmış Meyer...
Hiç Biriyle Tanışmadım, Hiç Birini Tatmadım İşte.
Demek Ölüm Kaderiymiş O Toprakların,
Ve Kaderimizmiş Meyer O Topraklarda
Çocuk Olmamız...
Bir Hakkımız Daha Varmış Aslında,
Şırnağa Şırnêx,Diyarbakıra Amed,
Tunceliye Dersîm demek yani
Konuşmak Kendi Dilimizle
O Bile Suçtu Bildiğimiz Gördüğümüz
Her Şey Suç Her Şey Gabahatti.

Özgürce Konuşabiliyorum Artık
Çocukluğumda Ne Benim
Ne Bir Başkasının Kısık Sesle Bile
Söyleyemediğini Söylüyorum şimdi.
Bağıra Bağıra,Haykıra Haykıra...
''Ben Kürt Oğlu Kürd'üm...''

Timur Teymurtaş (Hezexi)