Çocukluğum... Şiiri - Cevdet Dino

Ağuşumda çıtırtısı dolaşır çocukluğumun
Elma kabuğunun kırmızısında saklı durur tadı
Bir basamaktan yukarısı korkutur beni yaşamın
Ürkek kalır zamana karşı arzularım
Gem vurma isteği anlamsız bir ironi doğurur
“Bırak, tutunma, salıver coşsun yüreğin! ” nidası
Her yanımda çığ gibi büyür, apansız, delice…
Yaşamak tüm düşleri heyulası kalbimin
Ritminde tutarsız, boğuk tınılarla çalkalanır
Günbegün atılı serencamlar biriktiriyorum
Çocukluğumun çamurlu ellerindeki misketler misali
Bakışlarımın uzağında yükselir sevgi
Ceplerimde üşüyen ellerimi sıcacık bir tende ısıtmak
Alıp çalmak istiyorum gök kubbenin parlaklığını
Çocukça güneşi kucaklamaktı geride hayalim
Şimdi, soğutur içimi gündoğumu
Ne sabah olsun isterim
Ne aydınlık bir gelecekte düş sahibi…
Çocukluğum kir, pas içinde ezilmiş
Bir kare fotoğrafında sahip olamama duygusu hiçbir şeyin…
O kadar belli ki ötesinde yalancı gülüşümün
Su götürmez taşkın buğulara, apaçık…
Topuklarımın ucunda yükseldim gençliğimin baharına
Hiçbir mevsiminde ilkbaharı duymadı kulaklarım
Esen saba yeliydi etrafımda dönen hayatın tokmağı
Küçük şeylerle mutlu olmayı bile beceremedim
Ağuşumda çıtırtısı dolaşır çocukluğumun
Hala ararım gün ve gecenin farkını
Bulamamak korkusu sarmış cesedimi
Hangi bad açılır maviye,
Hangisi kapatır bende tağutlaşmış griyi bilemedim…
Dörtnala koşar sayfalar ömrümden
Çoğunda tek kelime anılmaz belki değere şayan
Çocukluğum dursun, sokaklarımda tertemiz, pak
Ne sayfalar tükensin ne saatin arşını yükselsin
Ey gönül; feryatlarını, kirli izlerini ne olur bu gece yak!