Çocukluğum... Şiiri - Aşknüma Atakan

Çocuk olmak mıydı,
Kuzulara olan özlemimi insanlarda bastırmak...
Ya ayakkabısının arka dikişleri patladıysa çocukluğumun!
Ya küçücük ellerimde sımsıkı tuttuğum çocukluğum,
Bozuk bir para gibi kaydıysa avuçlarımdan,
- farkında olmadan...

Yoksa dudaklarımda ki o çocuk şarkıları gibi
Tohumlar fidana mı dönüşmüştü?
Mahallemizin delisi topumu mu kesmişti yine?
Patlayan balonumun parçalarını toplayıp ağlarken
Kimdi ufacık bir balonla çıkagelen?
Bir çıtanın ucuna taktığım sevda fırdöndümü
Hangi rüzgardı böylesine hızla çeviren?

Peşime takılan köpeklerden kaçarken okul yollarında
Kimin koltuğuydu aciz bedenimin saklandığı sıcacık güven?

Ya ayakkabılarıma yapışıp kalan çamurda bulduğum mutluluğu
Nasıl duyarım şimdi tertemiz yollarımda,
Fakat karanlık insanlığın, karanlık dünyasında..

Caminin avlusunda saklambaç oynayan bendim
Rüzgara bıraktığım saçlarımla özgürce koşanda bendim

Ve yazmak istediğim aslında bir tek satır
Almaya yetmez mi bir kalbi bazen,
Gönülden sorulan bir hatır
Aşıklar vadisinde barınan yeri oldu gönlümün
Kimsesi olmayan bir yatır...