Çocukluğum Şiiri - Oktay Purhan

Yitik zamanların hiç yaşanmamış yüzü gibi duruyor çocukluğum
Paslı bir aynadan bakar gibi bakıyorum buğulu çaresizliğime
İlk yürüdüğüm anı hatırlıyorum hayal meyal
Belki de koşmak isterken ilk düşüşlerimi

Benim doğduğum memlekette yalnız büyümek bir zaruretti
Zira çalışsan da ekmek yok dönemlerinde doğurmuş annem beni
Ağlamanın gülmekten daha normal sayıldığı bir dönem yani
Şimdilerde herşeye tebessüm edişim bundan olsa gerek

Çocukluğumun anılarını barındırır yüzümde ki yara izleri
Büyüdüğümde farkettim, öğrendim anlamlarını..
Yolsuzluğumun, yoksulluğuma küfredip durduğu zamanlarda
Hayatta en güzel şeyin paylaşmak olduğunu öğrendim

Büyüdüm, çaresizliğimde bir yere kaçamadım
Kaçmak, bulunduğun yerde daireler çizmekti zira
Dön dolaş hep anı nakarat
Yağmur yağar arap kızı camdan bakar
Arap kızını ne kadar kıskandığımı
Sırılsıklam ıslandığımda anladım

Büyümek,kendi kendine yetmekse
Kendi kendine yürümekse
Ben büyüdüğümü
Kendi yüreğime vardığımda anladım..

İstanbul, 21 Ekim 2009