Çocukluğum Şiiri - Mehmet Nasır Doğruer

ben çocukça bakıyorum
yağan yağmura,
ve kır çiçeklerine...
çocukça seviyorum sevileni
yüreğimden çok küçüğüm.
uyumadan baş ucumda ninni,
rüyalarımda oyuncaklarım olsun isterim..
ben büyümek istemiyorum aslında
ne yaşadığım ihanetler,
ne taşkını andıran geçmişim olsun istemezdim..
ama hala çocukça gülümsüyorum...
gecenin ayazında soğuk kaldırımları
ne boynu bükük park sakinliğim
yarım simiti günlerce saklarken
annemi özlerdim hep...
kaç yıl oldu bilmem ama
döneceğim umuduyla sakladığı yemişleri
avucuma koyarken anneliğini
gülümseyişime küfürler savururdu hep.
işte o yağmur! !
annem ıslanıyor,
ben ıslanmayayım diye.
bazen kaybolurken
bütün yemek öğünlerini kaçırmış
adeta yaslı bir kasabaya dönüverirdi.
o beni çocukluğuma mahkum etti.
bu yüzden çocukça kalmışım
bu yüzden mazimde hep saklı kalmışım
şimdi yıldızlara bakıp
yüreğime soruyorum
hani nerde annemsiz adam olma algım?
hani nerde sevgili?
ne yıldızlar arasında
ne sonsuzlukta renk vermiyor umutlarım...
umutlarım boynu bükük kaldıkça
ben büyümeyecem
hep çocukça kalacam berrak düşlerimle..