Çocukluğum Şiiri - Sabiha Özbe

O çocukluk yıllarım ne kadar masum ve temiz
Teknolojim taş idi, toprağım anadır semiz
Bahçenin kenarında açar gelincik nergiz
Annem sesleniyor akşam haydi kızım geliniz.

Sabah çorbasını içer oynamaya koşarız
Saniye, Bahar, Fadime arkadaşım komşu kız
Bahar günleri coşkumuz sevincimiz sınırsız
Taşdan bebek oynarken düğün dernek çıktı ansız

Annemin çorbasının kokusu mahleyi sarar
Babam cami köy kahvesi gelir bizleri sorar
Abim, korku komandanı her sözü karar
Korku, edep zirvede gelmez sana bir zarar

İnekler, buzağlar, kazanlara sütler verilir
Annem güm güm yayık yayar tereyağlar derilir
Taze yağ bulgur pilavı soğuk ayran sevilir
İncir zeytin bahçemiz Hak Teala’nın yeminidir

Sıra bademlerimiz baharda çiçekler açar
Annemin gatmer nergizi mahleye koku saçar
Dutumuz incirimiz yetişir, kalmayız naçar
Köyümün üstünden sıra sıra turnalar uçar

Taştan bebek oynamak, minberim temiz toprak
Ne hoş çocukluk yıllarım oynardık hoplayarak
Yemeği ye, koş, oyna, kirli yırtık aramak
Elin ayağın yıka seni bekliyor yatak

Bazen uslu olurdum ben bazen de çok yaramaz
Bazen de anneme ederdim ben cilve dolu naz
Merhamet dolu babam kıyıp da tokat vuramaz
Mevlam sen onları cenneti firdevs alana yaz

Bayram gelir cepli basma elbise isteğim
Elimde kına cebimde şeker ben neşedeyim
Annemin en küçük tatlı kızı, baş köşedeyim
Hiç bitmese bu bayramlar oluyor her isteğim.

Dolaplı kuyuya gider soğuk sular çekeriz
Bahçe her gün sulanır, süprülür her yanı temiz
Ablamın sandığı dolu kanevçe, dantel çehiz
Ne tatlıydı o günler şimdi huzur yok biliriz.

Avlumuzda iki ulu dut ağacımız var
Biri kıyamda durur biri rukuya karar
Büyükler derlerdi, bunda büyük ibretler var
Anlamadık ozaman, şimdi var hatıralar