Çocukluğum Şiiri - Sezgin Okulmuş

ÇOCUKLUĞUM

Çocukluk arkadaşlarım
Oyun oynarken sokaklarda,
Ben oyun alanlarında olmazdım,
Sırtımda boya sandığı,
Kunduralarını boyardım ağabeylerin,
Çocukluğum bile aklıma gelmezdi,
Parlamaya yüz tutan pabuçlarda.

Takılırdı gözüm, renkli ve desenli misketlere,
Oynarken çocukların neşeli kahkahasına,
Öyle de güzel gülüşürlerdi ki, yıldızlar gibi,
Ama benim oynayacak bir misketim bile yoktu.

Yaşıtlarım uçurtma uçururlardı, gökyüzüne,
Gökyüzünden güneşi toplarlardı kucak, kucak
Benim gökyüzüne uçuracağım ne uçurtmam vardı,
Ne de güneşi toplayacak kadar çocukluğum oldu.

Oyun parklarına hiç düşmedi çocukluğum,
Oyun oynamak, bisiklete binmek,
Misket oynamak benden hep uzak kaldı,
Yaşamak isterken çocukluğumu, çocukça,
Bir gözümü açtım ki yaş olmuş otuz beş.

Özgürce atamadım çığlığını, çocukluğumun,
Yaşayamadım doya doya sevgiyi,
Koşmadan, oynamadan büyümenin,
Anasını satayım ben, böyle yaşamanın.

Sezgin Okulmuş
Eylül 2007