Çocukluğum Şiiri - Hasan Meydaner

Bir zamanlardı geçti,uzun yıllar ötesinden,
Yalnızlığımı paylaşan,dertlerime ortak olan,
Dedemin öfkeleri,ninemin gül yüzüydü.
Erken solmuş çiçek gibi,uzatmış da kollarını,
Bilsen,ne kadar özledim, durma,gel diyordu...

Yoksullukla mutluluğun dostluğunu solurdu,
İsli lambalara masallarımızdı eşlik eden
hayallerimiz kanatlanır,süzülürdük göklerde
dudaklarımızda tadlarıyla uyanırdık rüyalardan,
o bir perili köşktü,yıkılmış olsa bile,
dedemin eviydi,canlıydı, dün gibi içimizde...

karışıp da rüzgara gitmişlerdi,sessizce?
İzlerini sürerek tutmaya çalıştığım,
Peri masallarında ki çocukluğumdur
Asma Bağımızdır,Köşk Bahçemizdir,
Sarılmışlar da toprağa,kahırlarından
benim gibi ağlamışlar vefasızlığına sevgilinin...

Bulutlar ağlamaz olmuş,yer yarılmış şerha şerha,
Sel gibi akan günahlar,gazaplandırmış Rab’bimizi...
Bağlar bozulmuş,kesmiş meyvalarını ağaçlar
Düşlerimizde kalmış güzellikleri çocukluğun,
Beddua ederek hırsızlara, o imansız çobanlara.

24 Mayıs 2007